Dogoterapia
Już w starożytnej Grecji uznawano psy za uzdrowicieli. W średniowiecznej Europie pojawiały się pierwsze wzmianki o wykorzystywaniu zwierząt wiejskich w terapii ludzi. Jednak dopiero w XVIII wieku powstały pierwsze opracowania naukowe na temat efektów terapii z udziałem zwierząt. Twórcą terminu „terapii z wykorzystaniem zwierząt” jest Boris Levinson, amerykański psychiatra dziecięcy. W Polsce terapia z udziałem psa stosowana jest od 1987 roku dzięki Marii Czerwińskiej – założycielce fundacji Czeneka, a od 2004 roku powołano Polski Związek Dogoterapii.
Dogoterapia wykorzystywana jest m. in. w edukacji oraz psychoterapii dzieci
i młodzieży, w terapii osób z autyzmem, zespołem Downa, niepełnosprawnością intelektualną czy w pomocy osobom starszym. Ma zwiększać efektywność rehabilitacji bądź procesu terapeutycznego.
Pies, poprzez bezwarunkową akceptację, zaspokaja potrzebę bliskości, łagodzi poczucie samotności, odrzucenia czy lęku. Poprzez swoją miękką sierść i temperaturę ciała wyższą niż u człowieka przywołuje wspomnienia z okresu niemowlęctwa – bliskość rodzica, głaskanie i przytulanie się do niego sprzyja rozluźnieniu mięśni i zrelaksowaniu się. Kontakt
z czworonogiem pomaga radzić sobie z trudnymi emocjami.
